Matzumi - Musical Diary of My Life

 

Interview mit Matzumi
Polish and English version below

 A.P-K.: Meine nächste Reise in die Welt der Musik ist eine wirklich magische Reise ... Wir bleiben noch in der Welt der elektronischen Musik .... Aber wir betrachten sie aus einem ganz anderen Blickwinkel ... einem schönen ... sinnlichen ... sensiblen ... weiblichen .... Matzumi ... Niemburg ... Deutschland ...

Elektronische Musik ist eher ein Genre, beim dem Männer die erste Geige spielen… ich will nicht sagen…  dass dies nicht Musik für Frauen  ist…. Aber in der Tat entscheiden sich nur wenige, sich auf diese Weise auszudrücken … Wie bist Du auf diese Idee gekommen … was hat Dich dazu bewogen, dass du dich gerade für dieses Genre entschieden hast?

Matzumi:  Nun, dies war keine bewusste Entscheidung. Es kam einfach so. Schon immer interessierten mich Tasteninstrumente, ganz gleich ob Piano oder Synthesizer. Früher, als Kind, musizierte ich auf verschiedenen Kinderinstrumenten herum. Das waren Kinderpiano und Kinderakkordeon - meine frühen Anfänge.

Kurz nach der Wende, also ich stamme aus der ehemaligen DDR, bekam ich dann mein erstes Keyboard geschenkt. Das war ein Hohner PSK 15 und der Beginn der elektronischen Musik, bei der ich bis heute geblieben bin.

2003 kaufte ich mir dann meinen ersten Synthesizer und konnte damit dann endlich meine musikalischen Ideen so umsetzen, wie ich es zuvor mit all den Keyboards, die ich mir im Laufe der Jahre zugelegt hatte, nie konnte.

A.P-K.: Ich habe auf Deiner Website gelesen, dass Du nie Gesang- oder Musikinstrumentunterricht hattest ... Dafür aber hast Dich schon als kleines Kind in den Tasteninstrumenten versucht .... Woher ist diese Leidenschaft? Kommst Du aus einer musizierenden Familie oder bist Du ein absolutes Naturtalent?

M.: Ich stamme aus keiner Musikerfamilie. Lediglich mein Opa war musikalisch und einer meiner Onkel musiziert. Musik lag mir seit jeher im Blut, ich musste mich immer musikalisch ausdrücken, doch konnte ich dies nie mit Worten, was in mir vorging. All die Emotionen, die Erfahrungen des Lebens, meine Gedankenwelt.

Ich war immer ein grübelndes Kind. Ich sinnierte über die verschiedensten Dinge, doch immer nur für mich, ohne es je mit jemandem zu teilen. Ich lebte immer in meiner Welt und all Dies brachte ich schon immer musikalisch zum Ausdruck. Vielleicht klingt meine Musik deswegen so, wie sie eben klingt. Das war und ist die Passion und die Inspiration in meiner Musik.

Alles, was ich kann und heute tue, habe ich mir im Laufe meines Lebens selbst beigebracht. Ich kann keine Noten lesen, kenne mich in Musiktheorie nicht aus. Für mich war das nie von Belang. Es muss mir also einst in die Wiege gelegt worden sein :-)

 

A.P-K.: Ein häufiger Grund dafür, dass der Künstler eine bestimmte Musikart schafft, sind seine musikalischen Faszinationen aus der Kindheit oder der frühen Jugend … Gab es einen Künstler, oder gab es Künstler, die mit ihrem Werk das, was Du heute selbst schaffst, beeinflusst hatten …  Wovon lässt Du dich inspirieren?

M: Meine Inspiration war hauptsächlich mein eigenes Leben und die Erfahrungen, die ich machte. Deswegen nenne ich meine Musik auch "Vertontes Tagebuch meines Lebens".

Meine Musik ist also nur der Ausdruck meiner Persönlichkeit und spiegelt eine Momentaufnahme meiner Gedanken- und Gefühlswelt wieder.

Musik kann man nicht neu erfinden, daher kann man Ähnlichkeiten nicht ausschließen. Manch einer sagt, ich klinge wie Kitaro, ein anderer sagt, ich klinge wie Vangelis und wieder ein anderer meint, mein Gesang habe Ähnlichkeiten mit dem Gesang von Lisa Gerrard. Lange Zeit aber kannte ich weder Kitaro, noch Lisa Gerrard. Nur Vangelis war mir ein Begriff, dessen Musik ich schon immer liebte.

Ich mochte immer schon außergewöhnliche Musik. Musik aus den Charts konnte mich nur selten oder nie beeindrucken. Das klang für mich alles gleich.

Ich weiß noch, wie ich als Kind die Musik analysierte, genau hinhörte, was wann und wo gespielt wurde. Ich lauschte auf die Details und war immer ganz fasziniert, wenn ich raffinierte und aufwändige Kompositionen hörte. Das ist quasi bis heute so geblieben.
  
A.P-K.: Wie würdest Du das Musikgenre, dass Du schaffst, bezeichnen... bist Du eine Künstlerin, die noch auf der Suche ist, oder hast Du schon die Formel dafür, was Du schaffen möchtest…… Dein eigenes Konzept für die Musik, gefunden? Vielleicht gibt es noch etwas, was Du auf diesem Gebiet versuchen möchtest?

M.: Wenn ich ehrlich bin, habe ich mir nie Gedanken darüber gemacht, welches Genre ich nun genau mache. Es hatte nie Bedeutung für mich. Ich bin nie nach Plan vorgegangen, das ich mir gesagt habe: so, jetzt machst Du New Age Musik oder orchestrale Musik oder Popmusik oder was auch immer.

Ich bin selbst nicht mal sicher, wohin ich überhaupt gehöre, lol. Ich sage immer, ich mache elektronisch-sinfonische Musik.

Ich werde mich wohl weiterhin so persönlich in meiner Musik ausdrücken, kehre auf diese Art mein Innerstes nach außen. Alles Weitere wird nur Teil meiner weiteren Entwicklung sein, die ich noch durchlaufen werde. Wie z.B. jetzt, wo ich daran arbeite, eines Tages mit einem Sinfonieorchester zusammen zu arbeiten, weil Dies schon so lange mein Lebenstraum ist.

Ich denke, dass ich in meinem Stil schon sehr gefestigt bin und es lediglich nur immer weiter ausbaue, ganz gleich, wohin ich mich damit auch hin entwickeln werde.

 A.P-K.: Du debütiertest 2009 mit einer EP für die Plattenfirma Candy Rush – music, „Cryin’Soul”…  und im selben Jahr hast Du die „Sometimes” für Wolf Entertainment herausgegeben …. Seit diesem Zeitpunkt entwickelt sich Deine Karriere rapid… „Ad infinitium” „In mutatio tempora” „Bravura Apasionada”… sind weitere Deiner Platten…. Aber Du nimmst auch gemeinsame Projekte mit anderen Künstlern… z.B. mit Gert Emmens  oder Nattefrost auf …. Mit wem hast Du noch zusammengearbeitet oder hast Du erst vor, zu kooperieren?  Bereitest Du ein neues Projekt vor?

M.: Ja, 2009 war das Jahr, in dem ich zum ersten Mal in die Öffentlichkeit trat dank meines damaligen Labels CandyRush-Music.

Seit der "Cryin` Soul" und der "Sometimes" ist viel geschehen, was mich selbst bis heute verblüfft und mich staunend zurückblicken lässt. Immerhin war ich ja der Überzeugung, dass das was ich mache, auch nur ich gut finden kann, lol. Dann aber überschlugen sich förmlich die Ereignisse und konnte kaum fassen, welch positive Resonanz meine Musik erfuhr.

Und ja, ich liebte es seit jeher, mit anderen Künstlern zusammen zu arbeiten. Schon vorher, als ich nur ein Profil auf einer Musikerplattform im Internet war, zwar schon den Namen Matzumi trug, aber ohne, das dieser Name Bedeutung als Künstlername für mich hatte. Es gab diverse Projekte, Just for fun - Projekte. Dies waren aber immer nur einzelne Songs, nie ganze Alben.

Mit Gert Emmens arbeitete ich an 2 Songs. Aber aufgrund eines Festplattencrashs seiner Zeit gingen alle Songdateien zu diesen beiden Songs verloren und es konnte nie etwas veröffentlicht werden. Lediglich von einem Song habe ich noch die Rohfassung als MP3.

Das Projekt mit Nattefrost mündete in einem ganzen Album mit dem Titel "From distant times". Dann hatte ich Frank Dorittke als Gastmusiker auf meinem Album "In Mutatio Tempora", der mir zu einem der Songs dieses Albums seine wunderbaren Gitarrenklänge lieh.

Die jüngsten Projekte mit anderen Musikern sind zum Einen das im Oktober letzten Jahres veröffentlichte Album "Bravura Apasionada". Dies ist ein Gemeinschaftsalbum mit Emilsam Velazquez, der mir im Laufe der Zeit zu einem sehr lieben Freund geworden ist und dem ich viel zu verdanken habe und zum Anderen mein in Kürze erscheinendes Album "Symphony of silence and humility", in dem sich 3 Gastmusiker versammeln wie etwa Hellmut Wolf von meinem Label Wolf Entertainment. Er spielte Flöte in meiner Symphony. Dann ist da zu nennen Sean O`Bryan Smith, dem Bassisten aus den USA und Frank Steffen Müller, einem begnadeten Gitarristen.

A.P-K.: Und welche Pläne hat Matzumi für dieses Jahr? …  Die nächsten kenne ich -  das Konzert in Ebersbach im Februar… Wo und wann noch kann man Dich live hören?  Vielleicht werden Konzerte in Polen geplant?

M.: Mein Wunsch ist es, durch ganz Deutschland zu tingeln in diesem Jahr. Meine Symphony-Tour. Mal sehen, was sich umsetzen lässt.
Natürlich ist allen voran die Veröffentlichung meines größten und wichtigsten Album-Projektes "Symphonie of silence and humility", an der ich seit mehr als 2 Jahren gearbeitet habe.

Polen ist auf meiner Konzertwunschliste Konzert ganz weit oben. Ich hege schon lange den Wunsch in Polen spielen zu können und ich bin sicher, dass es eines Tages "Matzumi Live" in Polen geben wird :-)

 A.P-K.: Ich hoffe, Dich bald hören und sehen zu können .... Vielen Dank für das Gespräch .... Sie wünsche Dir Erfolg auf der elektronischen Bühne und nicht nur dort .... Und Deinem Publikum wünsche ich unvergessliche Eindrücke.

 M.: You are welcome and thank you so much for your kind words and all your wishes.


 

Kolejna z moich  podróżny w świat muzyki to podróż prawdziwie magiczna… Pozostajemy nadal  w świecie muzyki elektronicznej …. Ale zerkamy na niego z zupełnie innej strony… pięknej… zmysłowej… wrażliwej… kobiecej…. Matzumi… Niemburg … Niemcy…

A.P-K.: Muzyka elektroniczna to raczej gatunek w którym prym wiodą mężczyźni… nie chcę powiedzieć… że nie jest to muzyka  dla kobiet…. Ale rzeczywiście niewiele z nich decyduje się na ekspresję właśnie w ten sposób… Skąd ten pomysł … co spowodowało, że zdecydowałaś się   na ten właśnie gatunek?
 
M: To nie do końca była świadoma decyzja. To  przyszło samo. Od zawsze interesowały mnie  instrumenty klawiszowe - czy to fortepian czy syntezator. Już jako dziecko grałam na różnego rodzaju dziecięcych instrumentach. Było i dziecięce pianino i był dziecięcy akordeon. Takie były moje  początki.

Krótko  po przełomie, a pochodzę z terenów dawnego NRD otrzymałam w prezencie swój pierwszy keyboard  - Hohner PSK 15.  I tak ak właśnie rozpoczęła się moja przygoda z muzyką elektroniczną, która trwa do dziś. W 2003 roku nabyłam mój pierwszy syntezator i od tego momentu, jak nigdy do tej pory  mogłam, zmaterializować wszystkie swoje pomysły, których nie udało mi się zrealizować przez  lata na dotychczas posiadanych instrumentach.

A.P-K.: Wyczytałam na Twojej stronie, że nigdy nie pobierałaś nauki śpiewu ani gry  na instrumentach … Za to już od małego  dziecka próbowałaś swoich sił na " klawiszach"…. Skąd ta pasja? Czy pochodzisz z muzykującej rodziny, czy to absolutnie samorodny talent?

M: Nie pochodzę co prawda  z  rodziny muzyków, ale  mój dziadek był muzykalny  a wujek  nawet sam muzykował. Muzykę od zawsze miałam we krwi, przez nią musiałam wyrazić samą siebie, wszystko to co działo się we mnie a czego nie umiałam  wyrazić słowami. Wszystkie moje emocje, doświadczenia życiowe, świat moich myśli.

Będąc dzieckiem bujałam w obłokach. Wiele rozmyślałam,  ale myśli te należały  tylko do mnie, nie  były czymś czym chciałam się dzielić . Zawsze żyłam w swoim własnym świecie  i znalazł  on swoje odbicie w mojej muzyce. Właśnie dlatego   brzmi ona , właśnie tak jak brzmi.  To było i jest pasją i inspiracją mojej muzyki.

Wszystkiego co dziś potrafię nauczyłam się sama. Nie znam nut i nie wiem nic o teorii muzyki, ale dla mnie nigdy nie stanowiło to problemu. Z tym musisz się po prostu  urodzić :-)

A. P-K.: Częstym powodem tego, że dany artysta tworzy taki a nie inny rodzaj muzyki są jego  muzyczne fascynacje z  dzieciństwa czy wczesnej młodości … Czy był taki artysta lub tacy artyści, którzy przez swą twórczość wpłynęli na to co sama dziś  tworzysz …  Skąd czerpiesz inspirację?

M: Moje inspiracje czerpię  głównie  doświadczeń życiowych i jest powód dla którego, nazywam swoją muzykę Muzycznym Pamiętnikiem Mojego Życia. Moja twórczość jest  odzwierciedleniem  mojej osobowości. Odbija jak w lustrze  migawki świata myśli i uczuć.

W muzyce też już nie odkryjesz Ameryki na na nowo,  nie można więc wykluczyć podobieństwa do twórczości innych artystów. Niektórzy mówią, że moja muzyka brzmi jak Kitaro, inni, że jak Vangelis a jeszcze inni, że mój śpiew przypomina wokal Lisy Gerrard, jednak długi czas nie znałam ani twórczości  Kitaro ani Lisy Gerrard. Tylko  Vangelis był tym, którego muzykę zawsze kochałam.

Od zawsze podobała mi się  specyficzna muzyka, muzyka nie dla każdego.  Ta z list przebojów imponuje mi rzadko lub nigdy. Wszystko to brzmi dla mnie tak samo. Pamiętam, gdy jako dziecko analizowałam muzykę, słuchałam uważnie co, gdzie i kiedy zostanie zagrane. Wsłuchiwałam się w szczegóły zawsze zafascynowana słysząc jakieś wyrafinowane i wyszukane kompozycje. Tak mi zostało do dziś.

A.P-K.: Jak sama nazwałabyś  gatunek muzyki który tworzysz... czy jesteś artystą poszukującym, czy już znalazłaś formułę tego co chciałabyś tworzyć... swoją własną   koncepcję na muzykę? Może jest jeszcze coś czego chciałabyś spróbować  na tym poletku?

M: Jeśli mam być szczera nigdy nie zastanawiało mnie to, jaki dokładnie  gatunek muzyki tworzę. Oznacza to tyle, że   dla mnie nigdy nie miało to większego znaczenia. Nie działam według harmonogramu, nie mówię sobie: teraz robisz muzykę New Age albo muzykę orkiestrową, muzykę pop czy cokolwiek innego. Nie jestem sama pewna w jakiej kategorii mnie zaszufladkować.  Zawsze mówię o sobie, że tworzę symfoniczną muzykę elektroniczną. I  myślę, że pozostanę przy  tak osobistym  sposobie  wyrażania siebie poprzez muzykę,  uzewnętrznianiu tego wszystkiego co we mnie. Wszystko, co stworzę będzie tylko kontynuacją, kolejnym etapem mojego rozwoju, przez który przejdę. Na przykład aktualnie, pracuję  by  pewnego dnia  zagrać z orkiestrą symfoniczną, co jest moim wielkim marzeniem już od dawna.

Myślę, że mam już swój własny wypracowany  styl. Mogę go już  tyko modyfikować czy rozbudowywać,  i nie ma  znaczenia   w  jakim kierunku zdecyduję się rozwijać.

A. P-K.: Debiutowałaś w 2009 roku EP-ką dla wytwórni Candy Rush – music „Cryin’Soul”…  i w tym samym roku wydałaś „Sometimes” dla Wolf Entertainment  …. Od tego momentu Twoja kariera rozwija się lawinowo… „Ad infinitium” „In mutatio tempora” „Bravura Apasionada”… to kolejne z Twoich płyt…. Ale nagrywasz także wspólne projekty z innymi artystami… np. Gertem Emmensem  czy z Nattefrost …. Z kim jeszcze  współpracowałaś…lub może masz taką współpracę w planach?  Czekamy na  jakiś nowy  projekt?

M: Tak 2009 rok, to rok w którym  po raz pierwszy oficjalnie publicznie wystąpiłam pod szyldem  wytwórni Candy Rush.

Od czasów" Cryin' Soul"  i "Sometimes" wiele się zdarzyło, co gdy oglądam się wstecz samą mnie zadziwia. Mimo to, wszystko czego dokonałam w tym czasie dostarcza tylko powodów do zadowolenia. :-) Jednak gdy nadchodzą poważne i formalne wydarzenia nadal nie mogę uwierzyć w tak pozytywny odbiór mojej muzyki.

I tak, zawsze uwielbiałam współpracować z innymi artystami. Nawet wcześniej kiedy byłam tylko profilem na muzycznej platformie internetowej, a już wtedy posługiwałam się nazwą Matzumi,  mimo, że pseudonim ten nie ma tak naprawdę większego znaczenia. Właśnie w  tym czasie zrealizowałam kilka projektów, takich dla frajdy. To były pojedyncze utwory , nigdy całe albumy.

 Z Gertem Emmensem pracowałam nad dwoma utworami, ale z powodu awarii twardego dysku wszystkie pliki zostały bezpowrotnie utracone i w rezultacie nic nie zostało opublikowane. Tylko jeden z utworów zachował się jako skrypt w formacie MP3.

Współpraca z  z Nattefrost zaowocowała  wydaniem albumu "From distant times". Następnie zaprosiłam Franka Dorttike do współpracy przy "In Mutatio tenses" na którym to  w jednym z utworów użyczył  cudownego brzmienia swojej gitary.

Najnowszym  projektem, który nagrałam przy udziale innego artysty jest album  z października ubiegłego roku "Bravura Apasionada".   Nagrałam go z Emilsam Velazquez,, który w tym czasie stał się  moim   bliskim przyjacielem.  Wiele mu zawdzięczam.   Również na „Symphony of Silence and Humility", albumie który wkrótce wydam pojawi się trójka gości, a między nimi Hellmut Wolf z mojej wytwórni Wolf Entertainment. Gra on na flecie w mojej symfonii. W tym momencie należy wspomnieć jeszcze o Seanie  O'Brian Smith, basiście z USA i utalentowanym gitarzyście  Franku Steffenie  Mueller.

A. P-K.: A jakie  Matzumi ma  plany na ten rok ? …  Te najbliższe znam -  koncert w lutym w Ebersbach… Gdzie i kiedy będzie można Cię jeszcze usłyszeć na żywo?  Może planowane są jakieś koncerty w Polsce?

M: Chciałabym w tym roku pojechać w  trasę koncertową po całych Niemczech.  Moje Symfoniczne Tourne. Zobaczymy, na ile będzie to możliwe. Poprzedzi ono publikację  mojego największego i najważniejszego projektu muzycznego "Symphonie of Silence and Humility", nad którym pracowałam ponad dwa lata.

Koncerty w Polsce są całkiem wysoko na mojej liście życzeń. Od dłuższego czasu chciałabym  móc zagrać  w Polsce i jestem pewna, że któregoś dnia to nastąpi. "Matzumi Live" w Polsce :-)

A.P-K.: Mam nadzieję już wkrótce  Cię i usłyszeć i zobaczyć …. Dziękuję za rozmowę…. Tobie życzę powodzenia na elektronicznej scenie i nie tylko tam .... Twoim słuchaczom niezapomnianych wrażeń...
 
Bardzo proszę i dziękuję bardzo za Twoje miłe słowa i wszystkie życzenia.

http://www.matzumi.de/

Next of my journeys into music world is real magical travel ... We're staying in  the world  of electronic music... but we are looking at it from completely different direction.... beautiful... sensual... sensitive...womanly.... Matzumi... Nienburg.... Germany...


A. P-K.:Electronic is rather type of music where men lead out leading way.... I don't want to say... that it  is not music for women.... but in fact only few of them decide for this kind of expression ... Where does  this idea come from? What happend , that you decided for this kind of music?
Matzumi: Well, this was not a conscious decision. It just came that way. I have always been interested in keyboard instruments, whather piano or synthesizer. Previously, as a child, I played music around using different „child“ instruments. These were piano and accordion for children. Those were my early beginnings.
Shortly after the turn,  I come from the former East Germany, I was given my first keyboard. That was a Hohner PSK 15 and the beginning of electronic music, where I have remained until today.
In 2003, I  bought my first synthesizer and then was able to finally realize my musical ideas which I could  never do with all the keyboards that I had gained over the years.

A. P-K.:I read at your home page, that you never  learned singing or playing  instruments... But since you were a small child you tried to play the keyboards...  Where does this passion come from? Do you come from music family, or it is absolutely natural  born talent?

 Matzumi : I am not from a family of musicians. Only my grandfather was musical and one of my uncles played some music. Music has always been in my blood. The things which were going on inside me and couldn’t be expressed in words I expressed musically; all the emotion, the experience of life, my world of thoughts and feelings.
I was always a brooding child. I mused about various things, but  without sharing them with someone. I just kept them for myself. I always lived in my own world and I brought all  of this into musical expression. That is why my music sounds just the way it sounds. That has been the passion and inspiration in it.
All I can do today I taught myself during my life. I can not read music or know nothing about music theory. For me it was never a concern. It must have been with me in the cradle  once :-)

A. P-K.: Common reason why an artist creates this and no other kind of music  are  his/her music fascinations from childhood or early youth... Has there been an artist or artists  in your life  whose  creativeness  influences  your own creation.... Where do you take your inspirations from?

Matzumi:: My inspiration was mainly my own life and the experience I have gained. That's why I also call my music  " Musical Diary of My Life ."
My music is just the expression of my personality and reflects a snapshot of my thoughts and feelings .

You cannot reinvent music, so similarities can be seen .One says I sound like Kitaro , another says I sound like Vangelis , and still another says that my singing has similarities with the vocals of Lisa Gerrard .But for a long time I did not know Kitaro or Lisa Gerrard. Only Vangelis has  been the name whose music I have always loved .

I have always liked exceptional music. Music from the charts could impress me rarely or never. It sounds to me all the same .
I remember that as a child , I analyzed the music , listened carefully what was going on when and where. I listened to the

details and was always fascinated when I heard refined and sophisticated compositions. It is almost the same today .

A. P-K.: How  would you  call the kind of music  you create? Have you  found your own final conception of music or are you still  a "seeking artist" ?   Maybe there is something that  you would still  like to try ?


Matzumi: To be honest I never thought what kind of music genre I make. It means it has never been important to me. I do not act according to a plan. I never tell myself: now you are making New Age or orchestral music, pop or anything else. I am not sure myself which genre I belong. I always say that I make electronic-symphonic music. I hope I will still express myself through music, bring my inside out. Everything I make will be another stage of my development. For example I have always dreamed to play with a symphonic orchestra and now I am working to make this dream come true.

I feel I am quite established in my own style and it will just develop no matter which direction I will go.

 A. P-K.: You debuted in 2009 with the EP for Candy Rush- music  "Cryin' Soul" and  the same year you released " Sometimes" for  Wolf Entertainment.... Since that moment your career  has grown exponentially... „Ad infinitium” „In mutatio tempora” „Bravura Apasionada”…  these are your following records... But you create also projects with other artists... Gert Emmens or Nattefrost.... Who else  did you collaborate with ... and who is still in the plan? Are we waiting for some new projects?

Matzumi: That’s right. 2009 was the year I appeared publicaly for the first time under my former label Candy Rush.

 A lot has happened since the times of ‘Cryin Soul’ and ‘Sometimes’. Looking back at what has happened I really feel surprised but happy and satisfied as well :) When it comes to serious and formal events I can't believe how good the reception of my music is.

I always liked cooperation with other artists. Even before, when I was anly a profile at music platform I used the name 'Matzumi but it has only the meaning of a stage name to me.

At that time I realized a few projects just for fun. Those were single tracks, never full albums.

I worked on two pieces with Gert M&Ms but due to hard disc failure all the files were lost forever. Only one piece was published as script in MP3 format.

My co-operation with Natterfrost resulted in the album "From Distant Times". Next I asked Frank Dorttike to work with me on "In Mutatio Tenses". He lent his wonderful guitar in one of the songs.

My most recent project with other musicians was published in October 2013 "Bravura Apasionada". I recorded it with Emilsam Velazquez, who has become my very close friend since. I owe him a lot. As well on the soon appearing " Symphony of silence and Humility" on which three other guests appear too, such as Hellmut Wolf from my current label Wolf Entertainment. He plays the flute in my symphony. I must also mention  Sean  O'Brian Smith, a bassist from the USA and Frank Steffen Mueler, a gifted guitarist.

A. P-K.: And what plans does Matzumi have for this year?  I know the nearest future  - the gig in February in Ebersbach. Where and when can we listen to you live more? Maybe you are planning some concerts in Poland?
Matzumi: My wish for this year is a tour across Germany. My Symphonic Tour. We will see what will come out. But the most important project is the release of  "Symphonie of Silence and Humility", on which I worked for two years.

Concerts in Poland are quite high on my wish list. I have wanted to play in Polad for a long time and I am sure it will happen one day. I mean "Matzumi Live" in Poland.

A. P-K.: I hope to see and listen to  you soon... Thank you for  interview... I wish you good luck on the electronic stage and beyond ... and  for your fans unforgettable expirences...

 Matzumi: You are welcome and thank you so much for your kind words and all your wishes.

Gert Emmens - Nie mogę żyć nie tworząc muzyki

English interview below,
Swobodne tłumaczenie:

I kolejna z  moich  podróży… Podróż do kraju tulipanów, wiatraków, serów… i muzyki elektronicznej -  Holandia….  Dokładnie Arnhem…  Stukamy do drzwi Gerta Emmensa.

 Jesteś jednym z nielicznych muzyków, których miałam przyjemność posłuchać na żywo… i to dwa razy. Raz w duecie z Ruudem Heij… raz z Jeffreyem Hasterem. Również wiele z Twoich płyt zostało nagrane we współpracy z innymi muzykami. Ty  sam również brałeś udział gościnnie w cudzych projektach. Czy to przypadek, czy po prostu lubisz tworzyć  muzykę z innymi artystami… dzielić się nią…?

Gert Emmens: Nie jestem tak bardzo otwarty na współpracę, jak to może wyglądać. Jeśli chodzi o strukturalne współdziałanie z kimś, muszę czuć silną więź z osobowością, człowieka z którym współpracuję.  W przeciwnym wypadku, to  nie zadziała… jak dla mnie. Zablokuje  moją inspirację. Ludzie, o których wspomniałem w odpowiedzi na Twoje następne pytanie, są mi bardzo bliscy, jest między nami bardzo silna duchowa więź. Cóż jest w tym ważne -zamiast odrzucania tego co ktoś inny zaproponuje. Oznacza to, że musisz być gotów zaakceptować i uszanować fakt, że ktoś tworzy muzykę w sposób, w jaki sam byś  tego nie zrobił. Tylko wtedy to może działać perfekcyjnie -  tak myślę.

 Rzecz się ma troszeczkę inaczej, jeśli chodzi krótkoterminową współpracę, jednorazowy występ z kimś, zagranie partii solowej  na cudzym albumie, spotkanie w celu  nagrania po prostu jakiegoś kawałka. W tym aspekcie, myślę, że mogę pracować z większością ludzi, chyba że się nie lubimy :).

Sprawa z Jeffreyem była inna. Przede wszystkim dlatego, że Jeffrey jest wciąż bardzo młodym chłopcem. Stąd wynikał  odmienny sposób  komunikacji między nami. Stawiało mnie to raczej w roli swego rodzaju mentora. Jeffery jest nadzwyczajnie utalentowanym muzykiem. Pomiędzy dwoma częściami koncertu  na E-day Festival, odbyliśmy małe jam-session - Jeffrey improwizując na syntezatorach, ja na perkusji. Zakończyliśmy wszystko czymś w rodzaju mikstury prog-rocka i fusion. Zadziwiające, ile on w tym wieku  już potrafi. Również bardzo odświeżające  dla takiego staruszka jak ja.

Jednak „partnerem muzycznym” mojego życia, jest bez wątpienia Ruud Heij. Obchodziliśmy właśnie dziesiątą rocznicę naszej współpracy. Nie ma chyba  potrzeby  wspominać tu, że jesteśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi. Sposób  w jaki wyczuwamy wzajemnie swoją muzykę jest zdumiewający. Po jednej zagranej nutce przez któregoś z nas,  budzi się chemia miedzy nami… Nagrywaliśmy całodniowe sesje raz na dwa miesiące, często nie przygotowując się do nich wcześniej. Po prostu siadaliśmy i zaczynaliśmy grać (Ruud zaczynał przygotowywać sekwencję) a inspiracja niezwłocznie sama  przychodziła. Potem naciskaliśmy guzik RECORD i nagrywaliśmy kawałek - przeważnie 2 lub 3 razy  w wersji podstawowej. Jeśli chodzi o nasze ambientowe utwory, praktycznie  nic więcej nie  zostawało  już do zrobienia w późniejszym czasie - czasami jakieś drobiazgi i kawałeczki. Jeśli chodzi o utwory z sekwencerami, najczęściej kończyłem je we własnym studio. A naszą współpracę będziemy kontynuować  tak długo, dopóki nie będziemy na to za starzy…

 Wspomniałam wcześniej o Ruudzie Heiju i Jeffreyu Hasterze. Kto jeszcze stanął na Twojej muzycznej drodze? A kto jeszcze nie stanął, ale  z kim miałbyś ochotę zagrać wspólnie koncert, albo nawet nagrać płytę – jeśli to nie sekret oczywiście?

G.E.: Zbyt wiele było tego,  by to wszystko spamiętać ;). Grałem i na perkusji i na instrumentach klawiszowych w wielu formacjach przez wiele lat, co znaczy że w tym czasie współpracowałem z wieloma muzykami. Dobrze  byłoby wspomnieć tych z nich, którzy odegrali  (wciąż odgrywają) ważną rolę w moim muzycznym życiu:

Rene Schermer: Jest gitarzystą z którym grałem ponad 10 lat. Zetknęliśmy się ze sobą w naszej pierwszej  wspólnej formacji w 1978 roku i ciągle pozostajemy w kontakcie. Zawsze był wspaniałym przyjacielem. Teraz jest profesjonalnym nauczycielem gry na gitarze.

Peter Leijdsman: Peter i ja spotkaliśmy się w 1989 roku, grając w jednym zespole -  on na gitarze basowej, ja na syntezatorach. Potem, jeszcze tego samego roku postanowiliśmy zacieśnić naszą współpracę.  Ponad 10 lat graliśmy kombinacje różnych stylów: fusion, popu, rocka, ballady i innych. Peter stał  się dla mnie  naprawdę bliskim przyjacielem. Około 2000 roku znudził się graniem na gitarze basowej i wymienił ją na syntezatory i software. Co oznaczyło oczywiście także zmianę naszego stylu. Zaczęliśmy grać lounge, a z czasem zbliżyliśmy się do trance. Po 2003 roku zaprzestaliśmy wspólnego grania. Peter był bardzo zajęty swoją pracą, a ja swoją muzyką elektroniczną. Ostatnio znów jesteśmy w kontakcie i  przerobiliśmy kilka naszych starych numerów.  Kilka lat temu Peter wydał solowy album pod swoim artystycznym pseudonimem  Sonic Metro.

Candenced Haven: Spotkałem ją w 2009 roku, kiedy pracowała nad swoim debiutanckim albumem „Peregrination”. Zostaliśmy przyjaciółmi i rozpoczęliśmy  naszą współpracę. Znajdziesz jej pierwsze efekty na wspomnianym wyżej albumie. Candenced  po jakimś czasie słała się kimś znacznie ważniejszym niż przyjaciel… to znaczy, że współpraca którą kontynuowaliśmy po wydaniu „Peregrination” zawsze opatrzona była czymś więcej…. Nazwij to przyjemnym uniesieniem w inspiracji, ponieważ było to oparte o uczucie dwojga ludzi. Po ukończeniu naszego drugiego wspólnego albumu „Mystic Dawn” Cadenced zaczęła eksperymentować z różnymi, bardziej nowoczesnymi beat-orientalnymi stylami.  Dubstep, Trance, nie znam właściwych określeń na tę muzykę. Znalazła gatunek muzyczny jej odpowiadający i w podobnym stylu zostanie wydany jej najnowszy  solowy album.  Jednak taka zmiana stylu  oznacza, że nie będziemy już w chwili obecnej współpracować.

Shamima: Shamima jest profesjonalną tradycyjną śpiewaczką (grającą również na fisharmonii) z Bangladeszu. Spotkaliśmy się kilkukrotnie podczas moich wizyt w tym kraju. Postrzegam tę współpracę jako bardzo interesującą i odświeżającą, ponieważ jej styl nigdy był bliski temu co robiłem do tej pory. Pomagałem jej  czasem przy kompozycjach, miksowaniu czy  masteringu w  nagrywaniu  jej płyty - w co zaangażowana była także Cadenced Haven. Aktualnie także  pracujemy nad kilkoma utworami. Efektem będzie kombinacja jej tradycyjnego śpiewania i mojego zachodniego stylu komponowania.

W odpowiedzi na drugą część pytania: nie mam listy życzeń w tym zakresie. Zobaczymy co będzie.  Tak jak było w sprawie Jeffreya. Wciąż spotykam różnych muzyków, rozmawiamy o możliwości nagrania jakiś utworów czy nawet o wspólnej sesji nagraniowej. Z Ronem Bootsem rozmawiamy już tak  od kilku dobrych lat  o zrobieniu „czegoś” razem. Zawsze jednak brakuje czasu… Synth.NL i ja mamy plany nagrać także jakiś  kawałek, kiedyś… i z Remy’m  rozmawiałem także o sesji nagraniowej w jego studio. Jak dla mnie, nie ma pośpiechu w tej kwestii. Pojawiła się tak żezupełnie nowa możliwość takiej muzycznej współpracy, ale na tym etapie nie jestem upoważniony powiedzieć nic więcej.

 Wiem, że również na Twojej najnowszej płycie pojawią się  zaproszeni muzycy. Kto to będzie? Powiedz  proszę kilka słów o tym materiale. O czym jest ta płyta? Skąd się wziął w ogóle pomysł na jej temat?

G.E.: Matzumi użyczyła swojego głosu w dwóch utworach. Jej prawdziwe nazwisko to Katrin Manz.  Oprócz wokalu jest również dobrze znana ze swojej gry na klawiszach, poza tym tworzy naprawdę świetną muzykę. Na  ten album potrzebowałem kobiecego głosu, ponieważ płyta ta opowiada właśnie o kobiecie, a Matzumi znałem  już wcześniej, ponieważ  w 2010 roku współpracowaliśmy razem krótki czas.

Natxo Ajesno-Fernandez, to znajomy Hiszpan, który mieszka w Holandii. Nie jest on co prawda muzykiem, ale użyczył swojego głosu w narracji hiszpańskiego wiersza na tej płycie.

 Sam album  zatytułowany jest  „The Day After”.  To historia o kobiecie, która prowadzi perfekcyjne życie przy boku miłości swojego życia. Któregoś ranka jednak budzi się i spostrzega, że jest sama. Jej ukochany znika. Album to opowieść o tej chwili. Emocje przez które przechodzi ta kobieta, nadzieja która gaśnie, kiedy on nie wraca itd.  Myślę, że to jedna z gorszych rzeczy, które mogą  zdarzyć się w życiu człowieka. Zaczerpnąłem ten pomysł oglądając podobne sytuacje w kilku filmach. Mimo, że to bardzo dramatyczna historia nie znaczy to, że cała muzyka na tej płycie jest smutna. Tak, ma melancholijne momenty, ale  można  także na niej znaleźć i  rytmiczne utwory.

 Początki Twojej kariery sięgają  lat  90. i słuchając co w tym czasie stworzyłeś można znaleźć wiele muzycznych smaczków… odcieni… rodzajów? Nie lubię szufladkować muzyki… muzyków… Co  Ty sam myślisz na temat tego co tworzysz… Jak sam nazwałbyś swoją muzykę?

G.E.: Swoją drogę muzyczną rozpocząłem znacznie wcześniej. Już w 1976 roku wraz z przyjacielem stworzyliśmy duet grając coś w rodzaju muzyki elektronicznej. Zachowałem nawet taśmę z tego okresu. W tym czasie przeważnie używaliśmy elektronicznych organów i perkusji naszych ojców.

W sprawie Twojego pytania o to, co sam myślę, na temat tego co robię : tworzenie sztuki i nie ma tu znaczenia czy jest to muzyka, malarstwo czy cokolwiek innego  jest zawsze momentem w czasie. To sposób w jaki artysta wyraża siebie samego w tym specyficznym momencie, pod wpływem określonego nastroju,  z danymi umiejętnościami i doświadczeniem. Po ukończeniu dzieła, on lub ona rozpoczyna prace nad następnym, które nigdy nie będzie już takie samo jak  to poprzednie, ponieważ jego/jej nastój nigdy nie będzie już  taki sam, ani umiejętności, ani doświadczenie. Bardzo często jest tak, że artyści postrzegają swoje ostatnie dzieło, jako to najlepsze, dlatego właśnie, że jest najbliższe temu jak właśnie się czują, co potrafią stworzyć i  jakie doświadczenia pozwoliły im dojrzeć w międzyczasie. Co oznacza również, że nie czują się do końca  zadowoleni z dzieł które ukończyli wcześniej - odkąd  te nie odzwierciedlają  tego jak rozwinęli. W ten sposób działa to również u mnie. Nie jestem zadowolony z moich poprzednich płyt  „Light The Light” i „Elektra”. Mogłyby być  zrobione naprawdę lepiej. O  innych  albumach mogę myśleć – ok byłem w innym okresie swojego życia i  w innym nastroju, więc  są one  odbiciem tego jak wtedy się czułem, z wszystkimi moimi ograniczeniami i  z tym co potrafiłem zrobić na ten moment. Odpowiedź  na pytanie jak nazwałbym swoją własną muzykę: nie ukazuje mi się tu  żadna specyficzna nazwa. Może symfoniczna muzyka elektroniczna?  Coś w tym rodzaju.

Wydaje się, że jesteś muzykiem uniwersalnym. Człowiek orkiestra.  Grasz na syntezatorach, perkusji, gitarze, saksofonie… śpiewasz… Pominęłam coś?

 G.E.: Myślę, że gram na kilku różnych instrumentach zasadniczo z dwóch powodów.  Po pierwsze mój tata był muzykiem i zgadnij co? Sam grał na wielu instrumentach i śpiewał w chórze. Znaczyło to tyle, że w domu zawsze było sporo sprzętu grającego  i miało to  ewidentnie wpływ na moje zamiłowanie do muzyki. Znaczyło to również, że ojciec  zachęcał mnie do gry  i płacił za  każdy instrument który wybrałem ( począwszy od  trzyletniego dziecka, kiedy to pojawiło się prawdziwe zainteresowanie muzyką). Kiedy jako mały chłopiec otrzymałem od mojego starszego brata dwie pałeczki do gry na perkusji i zacząłem uderzać nimi we wszystko co się tylko nadawało,  ojciec widocznie zauważył w tym coś,  co mu się podobało, dlatego, że wkrótce w domu  pojawił się zestaw perkusji, na którym mogłem dalej ćwiczyć. Jest odpowiedzialny również za to, że otrzymałem również  klasyczne wykształcenie  z gry na organach i perkusji. Drugi powód to to,  że jest  to część mojej osobowości.  Potrzebuję wiele zmian w swoim życiu. Szybko się nudzę, jeśli robię coś zbyt długo. To  prawdziwy powód dlaczego gram na kilku instrumentach i tworzę kilka gatunków muzycznych - a nie pozostaję  tylko przy muzyce elektronicznej.

 Rozmawialiśmy o najnowszym projekcie „The Day After”… ale co dalej? Może są już jakieś kolejne plany? Pomysł na następną płytę?  Przez ostatnie lata byłeś bardzo pracowity  - może po prostu czas na odpoczynek?

G.E.: Życie toczy się dalej… tworząc dalej również i muzykę.  Ruud i ja jesteśmy ostatnio bardzo aktywni. Nagrywamy nasze utwory z sekwencerami i więcej i jeszcze więcej ambientowych. Na naszym nowym wspólnym albumie również zagram na gitarze. Wszystko jest właściwie już  nagrane a  materiału  jest tyle, że starczyłoby na kilka albumów. Pracuję również nad nowym progrockiem, ale w tym tempie będę potrzebował jeszcze kilka lat zanim ukończę tę płytę. Pomijając poprzednie projekty pracuję również nad nową muzyką elektroniczną. Wygląda na to, że będzie to raczej  bardziej tradycyjny (czytaj: retro) album, niż „The Day After”. No i jest jeszcze projekt z Shamimą. Odnosząc się do Twoich ostatnich słów: muzyka jest moim życiem. Nie mogę żyć nie tworząc muzyki. W ten sposób mogę wyrazić wszystkie moje uczucia i emocje.

 Czy przewidujesz jakieś kolejne koncerty w najbliższym czasie?  Może w Polsce? Masz tu rzeszę wiernych słuchaczy z Mariuszem Wójcikiem na czele?

G.E.: Muszę byś bardzo ostrożny z pozytywną odpowiedzią, ot tak na to pytanie, odkąd  zacząłem podupadać na zdrowiu. Zobaczymy co przyniesie  przyszłość.  Na ten moment,  nie mam na tyle siły aby daleko  podróżować i dawać koncerty z całym związanym z  tym stresem… instalowania aparatury… tak więc... Chciałbym w końcu dać kiedyś koncert w Polsce – jednak na razie nie mogę. Natomiast planuję przyjazd do Polski na weekend jesienią by spotkać kilkoro z Was, choćby dlatego, że jestem winny to Mariuszowi. Jest prawdziwym promotorem mojej muzyki i wiele mu zawdzięczam. Nie mam wątpliwości, że zamierza przeczytać ten wywiad, więc:  dziękuję Ci bardzo Mariusz!

  Czy jest coś  na muzycznym poletku czego chciałbyś jeszcze spróbować? Wydajesz się być dojrzałym i spełnionym muzykiem . Może masz jednak  jakieś niespełnione muzyczne marzenie?

G.E.: Nie zupełnie. Na scenie, dając koncert większą przyjemność znajduję w graniu  z innymi muzykami niż w graniu solo.  A jeśli mówimy o scenie muzyki elektronicznej, granie na perkusji w trakcie takiego wydarzenia daje mi naprawdę wielką frajdę. Więc chciałbym kiedyś zagrać na  wielkiej scenie, na perkusji w trakcie wielkiego multimedialnego show.  Poza sceną, w studio z ogromną przyjemnością nagrałbym muzykę filmową. Nawet były takie plany - zrobienia muzyki do dokumentu o Andach przez Pablo Magne z Argentyny, ale wygląda na to, że filmy dokumentalne trafiły czasowo do zamrażarki.

 Życzę Ci, żeby się spełniło  i to i  te inne marzenia … i nie tylko te muzyczne. Dziękuję za rozmowę. Wszystkiego dobrego.

G.E.: Bardzo proszę Aleksandra. I wielkie dzięki za życzenia :). Dziękuję za pytania, czuję się zaszczycony. To była przyjemność odpowiedzieć na nie.

 ------------------------------------------------------

And next of my journeys …  Trip to the land of tulips,  windmills,  cheeses…. and electronic music. Netherlands… precisely Arnhem. We are knocking at Gert Emmens’ door. 

 You are one of very few musicians, who I had the pleasure to listen to alive… and even twice. Once  in duet with Ruud Heij … secondly with Jeffery Haster. A lot of your albums were also recorded in collaboration with other musicians.  Sometimes You were a music guest in other projects too.  Is it a coincidence or do you just like creating music with other artists… share music with them?

I am not so open to collaborations as it might look … When it comes to structural collaborations, I have to feel a strong connection with the personality I am collaborating with. Otherwise, it won’t work for me. It will block my inspiration. The people I mention after your next question are all very close to me, there is a strong spiritual connection between us. What also counts in this, is that a collaboration must be a mixture of two ideas becoming one piece of music instead of not accepting what the other one comes up with. It means that you must be able to accept and respect that the other is doing things musically you wouldn’t do yourself.  Only then it can work out perfectly, I think.
Things work a bit different for me when it comes to a short co-work, performing once with someone, playing a solo on someone’s album, coming together for making just one track together. On that aspect, I think I can collaborate with most people, unless we don’t like each other .
The thing with Jeffrey was different. That is mostly because Jeffrey is a very young boy. It resulted in a different way of communicating, it gave me more some kind of a mentor role. Jeffrey is an extremely talented musician. Between two sets we performed at the E-day festival, we jammed a bit Jeffrey improvising on the synths, me on the drums. We ended up playing a mixture of progrock and fusion. Amazing what he can already do at this age.  Very refreshing too, for an oldie like me.

But  the partner in music of my life, without any doubt, is Ruud. We just celebrated our first 10 years of collaboration. There is no need to say that we are very close friends. The way how we feel each other musically is amazing. Only a note has to be played by one of us and the chemistry between us starts. We have recording sessions once every two months or so, for an entire day. Often, we don’t prepare anything. We just sit and play a bit (or Ruud starts preparing a sequence) and inspiration comes up right away. Then we press RECORD and record a piece. Mostly we record a same basic track 2 or 3 times. When it comes to our ambient tracks, hardly anything has to be done afterwards, sometimes some bits and pieces. When it comes to tracks with sequencer, mostly I finish them in my studio. We will continue our collaboration until we are getting too old for it …

I mentioned earlier Ruud Heij and Jeffrey Haster.  Who else crossed your music path? And who didn’t, but who would you like to play a gig with … or even record some stuff? If it isn’t a secret of course.

Way too much to mention here I suppose. I played drums  and keys in many bands for many years so there have always  been collaborations with many musicians. Well, to mention some names who have played (or still play) an important role in my musical life, regarding collaborations:
René Schermer: he is a guitarist I played more than 10 years with. We met  in our first band in 1978 and still are in contact with each other. He has always been a great friend. René is now a professional guitar teacher.
Peter Leijdsman: Peter and me met in 1989 in a band he was playing the bass guitar and I was playing synths. Later on that year we decided to go on with each other. For more than 10 years we played a combination of styles: fusion, pop, rock, ballads etc. Peter became a very close friend. Around 2000 he was bored with playing the bass, and switched to synths and software. It meant that we changed our styles of music as well. Starting off with lounge and after that with a style close to trance. After 2003 we stopped. Peter got very busy with work, and I with my electronic music. But recently we are in contact again, and I have been re-editing many of our electronic tracks. Peter has released an album under his artist name Sonic Metro a number of years ago.
Cadenced Haven: I met her in 2009. She was working on her debut album Peregrination, we became friends and started  collaborating. You find our first collaborations on her album. A bit later, she became much more than a friend … It means that the collaboration we continued after the release of Peregrination had always something extra... Call it a pleasant boost of inspiration caused by the feelings two people can have for each other. After the release of our second album Mystic Dawn, Cadenced Haven started to experiment with different, more modern and beat-oriented styles of music. Dubstep, Trance, I don’t know the exact names for it. When she finds a style to go on with  it will result in a new solo album I suppose. But this change of style means we are not collaborating anymore for the time being.
Shamima: Shamima is a professional traditional singer/harmonium player of Bangladesh. I have met her a couple of times during my visits to Bangladesh. I find this collaboration very interesting and refreshing since it is a style of music I was never familiar with. I have helped her for some time with composing and mixing and mastering tracks for her album (in which also Cadenced Haven was involved). At this moment there are some tracks we are working on. The result is a combination of her traditional singing and my western way of composing.

Regarding the 2^nd question: I don’t have a wish list. We’ll see what comes up. Like with the thing with Jeffrey. Now and then, when I meet other musicians, we are talking about doing a track together or a recording a session. Ron Boots and me have been talking for quite years about doing making some music together. But there is always this lack of time … Synth.NL and me have plans to do a track, once … And Remy and me have been talking about a recording session in his studio. For me, there is no hurry.  There is another possible collaboration coming up, but at this stage I am not allowed to say much more about it. 

 I know that on your new record there will also appear some invited musicians. Who are they? Tell me a little bit about this, please. What is  this record about ? How did you get the idea of such a theme of this music from?

Matzumi did voices on two tracks. Her real name is Kathrin Manz. Besides vocals she is also well-known for her keys playing  and she makes really great music. But for this album I wanted a female voice, since the subject of the album is about  a woman. I already knew her, because in 2010 we collaborated for a short period.
Natxo Asenjo-Férnandez is a Spanish man who I know, living in the Netherlands. He is not  a musician, but  he was willing to narrate a Spanish poem.

The album is entitled The Day After. It is a  story about a woman, who is living a perfect life  along  the side of  the love of her life. Then, one morning when she wakes up, she finds out that she is alone. Her love  has vanished. The album describes the story from of that moment. The emotions she is going through, hope that fades away when he is not returning etc. I think it is one of the worse things that can happen to a person’s life. I got the idea by seeing the situation in several movies.
The quite dramatic story doesn’t mean by the way that the music on the album is sad overall. Yes, it has its melancholic moments, but there is also quite some  rhythm and sequences on it.

Beginnings of Your carrier  range the 90s of the last century and while listening to what you created in those times can one can find a lot of music tastes… shades… kinds… I don’t like pigeonholing music… musicians… What do you think about all what you created.  How would you name your music yourself….

I started making music way earlier. Already in 1976 a friend and me formed a duo making some kind of electronic music. I even have a tape left from this period. We mostly used the electronic organs from our fathers, and I drummed as well.

Concerning your question about what I think about what I created: creating art, no matter if it is music, paintings or whatsoever is always a moment in time. It is a way how an artist expresses him/herself at that specific moment, under the influence of mood, skills, experience.  After finishing a piece of art, he/she will start with another one, but it will never be the same because the mood, skills and experience will be different.  It’s very often that artists find their latest creation the best, simply because it comes most close to how they feel and how the skills and experiences have grown in the meantime. It can also mean that they are not very satisfied anymore with former creations since it doesn’t apply anymore to how they developed in the meantime. In a way, that counts for me as well. I am not satisfied with my early creations Light The Light and Elektra. It really could have been done much better. But with any other of my albums I can think: ok, another time, another mood, just reflecting how I was feeling then and within the limitations of my skills of that moment.
 The answer how to name my own music:  I can’t come up with a specific name.  Symphonic electronic music maybe? Something like that.
 

It seems you are a universal musician. The Orchestra-Man. You play the synthesizer, drums, guitar, saxophone… you sing…. Did I miss anything? Is it anything that Gert Emmens can’t do? 

          I think playing several instruments is caused by two main reasons. First, my dad was a musician. He played several instruments himself and he sang in a choir. It means there were always several instruments in our house and I think I got influenced  by dad’s  interests  in different instruments. It also means that he stimulated and sponsored me  with every instrument I chose (being the only child out of three who had a real interest in playing). When I got two drumsticks from my elder brother at a young age  and started to beat everything I could beat with it, he apparently heard something he liked, because soon there was a drum-kit in the house on which I could continue my practicing . He is also responsible for the fact that I got a classical organ and drums training .

  The second reason is that it is a part of my personality. I need many changes in my life. I am easy bored with things. That’s why I play more instruments and do more musical styles rather than EM only.

We were talking about the new project “ the Day After”… but what later ? Are there already any further plans?  Maybe any  idea for the next record? Throughout last years you were very hardworking – maybe it is time for a rest at last.

Life goes on, making music as well. Ruud and me have been very active together lately. We combine our sequencertracks more and more with ambient tracks.  And on our next albums I will play the guitar as well. It’s all recorded, there is enough music for a number of albums. Now and then, I am working on some new progrock, but in this tempo, it will take some years before there is a new progrockalbum.  Besides , I am working on new electronic music. As far as I can see now, it will be way more traditional (read: retro) rather than The Day After is. And then there is the project with Shamima.
Regarding your last words: music is my life. I cannot  live without making music. Making music is  how I can express my feelings and my emotions.

Do you plan any concerts in the nearest future? Maybe in Poland?  You have here  the crowd of true fans with Mariusz Wójcik as a leader.

I have to be careful with saying, yes, just like that, since lately my health has been not that well. We will see what future brings. At this moment, I just don’t have enough energy to travel far and give concerts with all the stress  of building up the gear and so. I’d like to perform in Poland at least once. But for the time being, I can’t. Instead, I am planning to come to Poland for a weekend during the autumn to meet some of you, and I am  obliged  Mariusz at least! He is a real promoter of my music, I owe him  one! Without any doubt, Mariusz is going to read this interview, so: thank you very much Mariusz!

Would you still like to try anything new on music stage? You seem a matured and fulfilled musician. Do you still have any unfulfilled dreams  in this area?

Not really. I enjoy playing with other musicians on stage more than playing solo. And when it comes to playing electronic music on stage, drumming is giving me quite  pleasure. So, I would like to play on stage in a bandformat, on  drums, with a great multimedia show.  Off-stage, in the studio, I would love to make filmscores. There have been plans to do so for a documentary about the Andes mountains by Pablo Magne from Argentina, but it seems the documentary is in the freezer for the time being.

I wish your dream came true… this one and others.. not only these connected with music… Thank You for a talk.  Good Luck

Most welcome Aleksandra. And many thanks for the wishes. Thank you for the questions, I feel honored. It was a pleasure to answer them.